Wystrzegać się złych snów

PARTYTURA DZIAŁAŃ SCENICZNYCH

Część 1 – „Nieszpory Sycylijskie” Na scenie pojawia się aktorka z tablicą „Nieszpory sycylijskie”, w stylu zapowiedzi bokserskiej rundy. Na tle kurtyny, na której widnieje malarskie przedstawienie sceny tytułowej, aktorzy przybierają pozy figur z obrazu. Dwukrotnie przemieszczają się, za każdym razem tworząc nowe układy ciał. W stylu operowym śpiewają chóralnie refren „Ce paura”. W finale zbijają się w kulę i powoli wtaczają za kurtynę. (Temat: dramat wspólnoty i groteska buntu.)

Część 2 – „Balet mechaniczny” Malowana kurtyna powoli unosi się, odsłaniając głębię sceny. Widzimy kompozycję przestrzenną z obiektów i nieruchomych aktorów – jak zatrzymany obraz, tableau vivant. Po chwili aktorzy zaczynają poruszać się mechanicznie, rytmicznie, w dialogu z obiektami. Ruchy są precyzyjne, geometryczne, pozbawione emocji – nawiązujące do estetyki Baletu triadycznego Oskara Schlemmera i konstrukcji Bauhausu. Ciała i przedmioty tworzą pulsujący układ, w którym granica między człowiekiem a maszyną zaciera się. (Temat: człowiek – mechanizm – forma.)

Część 3 – „Kakofonia. Fake newsy i dezinformacja” Z ciemności zaczynają dobiegać głosy i frazy w różnych językach – fragmenty nagłówków, plotek, komunikatów medialnych. Aktorzy powtarzają je z rosnącą intensywnością, aż powstaje chaotyczna polifonia dźwięków i języków. Na ekranie lub tablicach pojawiają się słowa: Truth / Lie / War / Freedom / Breaking News. Światła pulsują, dźwięki nakładają się, powstaje kakofonia medialnego szumu. (Temat: dezinformacja, przemoc słowa, utrata sensu.)

Część 3a – „Lęk” (cytaty z Antoniego Kępińskiego) Po wybrzmieniu chaosu informacyjnego jeden z aktorów wchodzi na pustą scenę. W ciszy czyta fragmenty z książki Antoniego Kępińskiego „Lęk”, m.in.: „Lęk jest cieniem życia, jego nieodłącznym towarzyszem.” „Nie można żyć bez lęku, tak jak nie można żyć bez powietrza.” „Człowiek boi się najbardziej samego siebie.” Słowa te wprowadzają moment zatrzymania i skupienia, będący kontrapunktem dla hałaśliwej sceny poprzedniej. (Temat: introspekcja, egzystencjalny wymiar strachu.)

Część 4 – „Klatka / Rosella” W centrum sceny Rosella owinięta w tiulową tkaninę. Śpiewa pieśń, w której powtarza się refren: „Il mio corpo è una gabbia / Moje ciało jest klatką.” Próbuje uwolnić się z oplatającego materiału, walcząc z jego oporem i ciężarem. Gesty stopniowo stają się ekspresyjne, aż do wyczerpania. (Temat: kobiecość, zniewolenie, cielesność i opór.)

Część 5 – „Teatr wojny” Aktorka wnosi tablicę „Teatr wojny”. Aktorzy wchodzą w rytmicznym, wojskowym przemarszu, z sztywnymi gestami i mechanizmem defilady. Laura wykonuje taniec z kulami świetlnymi, które początkowo symbolizują energię i życie. Stopniowo ruch zmienia się w dynamiczne wirowanie — kule nabierają agresywnego charakteru, przypominają drony bojowe. (Temat: estetyka przemocy, transformacja piękna w zagrożenie.)

Część 6 – „Władcy Świata” Z przeciwległych stron sceny pojawiają się groteskowe postacie władców – karykaturalni tyrani w przerysowanych mundurach, z orderami i insygniami. Ich ruchy są teatralne, pompatyczne, pełne pustych gestów. Zaczynają nacieranie na siebie, wymieniając niezrozumiałe inkantacje – mieszankę łaciny, rozkazów i przekleństw. Po każdym zaklęciu następuje wybuch dźwiękowy. Trzeci wybuch to eksplozja atomowa – światło i dźwięk zalewają scenę, postacie padają. (Inspiracja: rozdział V „Pędrka Wyrzutka” Stefana Themersona.) Na scenę wchodzi aktorka z tablicą „Koniec”, po chwili wnosi kolejną – „Aplauz”. Aktorzy powoli wstają i schodzą ze sceny. Ostatni obraz: na ekranie pojawia się napis „Wystrzegać się złych snów”.

PODSUMOWANIE Pokaz finałowy warsztatów w Racalmuto stał się syntetycznym performansem o współczesnym lęku, chaosie i potrzebie przebudzenia. Zastosowanie metod pracy z obiektem, rytmem, tablicą, chórem i napisem – charakterystycznych dla tradycji Cricot 2 – zostało przetworzone na nowy język, łączący groteskę z medytacją i krytyczną refleksją nad światem współczesnym.

Przesłanie końcowe — „Wystrzegać się złych snów” — stanowiło metaforyczne wezwanie do czujności wobec snów, iluzji i wytworów wyobraźni, które potrafią zawładnąć rzeczywistością.