Wraz z moją żoną Teresą od lat współpracujemy z uczelniami teatralnymi i artystycznymi w różnych rejonach świata prowadząc wykłady i warsztaty dotyczące historii, teorii oraz praktyk scenicznych teatru Cricot-2.

Nauczanie jest aktualnie naczelnym naszym zajęciem. Metody, które stosujemy przełamują ograniczenia konwencji i często są sprzeczne z akademickim podejściem a akceptacja i entuzjazm studentów i uczestników są dowodem, że jesteśmy na dobrym tropie.

Prace bazują na lokalnym charakterze miejsca oraz indywidualnych zdolnościach i możliwościach uczestników.

Ćwiczenia zaczynamy najczęściej od podstawowych elementarnych zachowań na scenie.

Przedmiot i sposób posługiwania się nim, przestrzeń i czas i ich transformacje, ruch, struktury spektaklu, montaż scen, znaczenie tekstu to, wydawało by się, elementy oczywiste, niewarte wzmianki. Jednak gdy rozpoczynamy pracę z adeptami a nawet ukształtowanymi aktorami, okazuje się że pojawiają się trudności.

Celem tych podstawowych ćwiczeń jest zbudowanie abecadła wspólnego języka, którym porozumiewać się będziemy w trakcie dalszej pracy. Co dziwne już w tej pierwszej fazie zaczynają się formować zalążki przyszłych postaci i perypetie bohaterów. W każdym wypadku rezultat worschopów jest odmienny a ostateczny pokaz czy przedstawienie ma unikalną formę.