Teatr Wełmińskich jest ściśle powiązane z ich sztuką. W ich utworach teatralnych sytuacje banalne, często przedstawione w komicznym świetle, przeradzają się w tragedię. Farsa i parodia przeplata się z satyrą pełną okrutnych akcentów. Przedstawiana rzeczywistość jest zagadkowa, wieloznaczna i tajemnicza. Przedmioty i instalacje zrealizowane na potrzeby konkretnych spektakli mają swoje niezależne byty i często są eksponowane na wystawach.

W latach 70 tych artyści rozpoczęli współpracę z Tadeuszem Kantorem i zostali członkami Teatru Cricot². W latach 1970-1990 brali udział we wszystkich realizacjach i tournée tego teatru.

Po śmierci Kantora wspólnie z aktorami teatru Cricot² zrealizowali spektakle: Manjacy, 1993; Ameryka czyli nie oglądaj się za siebie (1995); Minęło, minęło i tak przeminą wszystkie historie… (2007).

Jako reżyserzy teatralni wystawiali własne niezależne projekty: Demon ruchu (1996); Rzeźnia wg. Sławomira Mrożka (1997); Da liegt der Hund begraben – Germanias Halluzinationen (1997); Traumatikon (2011); Flammarion (2011); Pages from the Book of… (2012); Przeciw Nicości albo 3 cm nad pustą głową… (2014); Szkice z Transylvanii czyli Melancholia Czarnego Jajka ( 2015); Słomiane Hieroglify (2015); Et in Arcadia Ego (2015); Hubble Bubble and other Persian Miniatures (2017); Kometa (2017); Limbo (2019); Acta est fabula (2023).

Przedstawienia były prezentowane na międzynarodowych festiwalach, między innymi w Awinionie, Sao Paulo, Rzymie, Valladolid, Cagliari, Edynburgu, Bratysławie, Moskwie, Sybinie, Kiszyniowie, Teheranie.