„Esse est percipi” Praca odnosi się do natury spektakularności, fenomenu percepcji i postrzegania przez siebie i innych, akcentując nieoczywiste relacje pomiędzy podglądanym a podglądaczem. Tu oglądający może mieć wrażenie, że jest oglądany, nieustannie monitorowany… Potrzeba bycia oglądanym to sposób na potwierdzanie własnego jestestwa, swojej tożsamości… Konieczne jest nieustanne reprodukowanie własnych wizerunków by nie zostać wyrugowanym ze świata innych, bo inni są lustrem, które nie tylko odbija ale i potwierdza naszą realność. W sytuacji, gdy nie można nic zaproponować innym sporządza się setki własnych wizerunków, by zaistnieć w ich świadomości. Im więcej reprodukujemy się na obrazach, tym bardziej istniejemy… Z kolei obserwator działa „z ukrycia” w przeciwieństwie do eksponowania się, bycia widzialnym, dostrzegalnym… Tytuł instalacji odnosi się do dociekań Georgea Berkeleya i jego pojęcia „bytu obserwowanego” mówiącego, że istnienie czegokolwiek uzależnione jest od bycia postrzeganym. Instalacja składa się z kilku (5 -7) kartonowych brył – pudełek zainstalowanych w niereprezentacyjnych zakamarkach przestrzeni wystawienniczej: w kącie, pod sufitem, pod schodami, etc. W każdym pudełku zrobiony jest otwór, przez który śledzi nas oko obserwatora. Instalacje
odnosi się do wcześniejszych prac Teresy i Andrzeja Wełmińskich, w których poruszali zagadnienia tożsamości, indywidualizmu, zmiany kondycji widza z oglądającego w podglądającego. Oraz dotyczyły problematyki Układów Izolowanych i zagadnień związanych z obserwatorem i jego bezstronnością – nie jesteśmy bezstronni i neutralni obserwując rzeczywistość ale wpływamy na nią…